De reis naar Praag had ik gewonnen via vakantieveilingen. Hoewel onze vlucht, hotel en het ontbijt al geregeld waren, kwamen Stéphanie en ik volledig in de war aan. We hadden er namelijk nooit bij stil gestaan dat ze in Tsjechië een hele andere valuta hebben en een pittig onbegrijpelijke taal spreken.

Via google maps en een belletje naar het hotel hebben we de juiste bus en metro kunnen achterhalen. We hadden een kaartje voor drie dagen onbeperkt reizen. Achteraf zijn we nooit gecontroleerd, dus echte waaghalzen zouden kunnen proberen zwart te rijden.

Aangekomen in ons hotel, hadden we best een trek gekregen (we arriveerden rond een uur of 7 's avonds) . Tripadvisor gaf ons wat restaurant tips en we filterden er een aantal uit die slechts op 700 meter afstand zaten. Geen probleem zou je denken, dat lopen we makkelijk! Niets was minder waar, ik heb nog nooit zo veel doodsangsten in 700 meter gehad.

De tocht was prima tot we arriveerde bij een heuvel, die naar een park leidde. Ik houd niet van bos en niet van donker en dat samen maakt me al helemaal spastisch: kortom Stéphanie schaamde zich kapot voor me.

Met de zwarte sleutelhanger van de hotelkamer in mijn hand, liepen we de heuvel op. Verbaasd waren we wel, toen googlemaps ons naar een trappenstelsel van de heuvel af stuurde. Toen begon mijn hoogtevrees op te spelen. Langzaam maar zeker dwaalden we meer en meer af tot we op een punt kwamen, waar je in films altijd verkracht en vermoord wordt en niemand je kan helpen. Ook Stéphanie kreeg het nu benauwd.

We naderde een donker treinspoor. Daar hoefde we toch zeker niet overheen? We wilde echt niet weer helemaal terug naar boven. Gelukkig niet: we hoefden alleen maar een pikke donker tunneltje onder het spoor door, waar ook nog eens mannenkleren voor gegooid waren.

We zijn er heelhuids doorheen gekomen en hebben vervolgens de lekkerste goulash ooit gegeten.

Na het eten, hebben we de metro naar het centrum gepakt: het was tijd voor een kroegentocht. We gingen van bar naar bar en toen heeft een student ons naar een club gebracht. Hier waren mannen vermoedelijk een vrijgezellen feest aan het houden en Stef en ik zagen in dat ons maar een ding te doen stond: we moesten ze van hun toffe accessoires strippen. Zodoende huppelden we binnen enkele seconden met piemelpetten, kattenoortjes, zonnebrillen en kettingen de Praagse club door. Op een gegeven moment was het genoeg, ze beroofden ons terug. Toen zijn we maar naar het hotel terug gegaan.

Het was nog een aardig stuk lopen naar ons hotel. De volgende dag kwamen we er echter achter dat uber een veelgebruikt fenomeen in Praag en dat je daar niet alleen contant voor kan betalen, maar dat het het ook mega goedkoop is. Je betaalt ongeveer 5 euro voor een taxirit van 20 minuten.

Toen we de volgende dag in het centrum arriveerden, bleek het dat we allerlei bezienswaardigheden zonder er erg in te hebben, voorbij waren gelopen de vorige nacht.

Nadat we al een tijdje rond hadden gelopen, probeerden we stiekem mee te luisteren met een Engelse tour. Dat hadden we blijkbaar niet erg subtiel gedaan, want we werden er meteen bij geroepen: het was een gratis tour op basis van fooi. Hier hebben we Bruce en Richard ontmoet, ons reisgezelschap voor de rest van de dag.

We hebben in Praag bier gedronken, super lekker gegeten en van prachtig uitzicht genoten. Leuk om te weten trouwens: een echte Tsjech betaald nooit meer dan 45-50 cz voor zijn bier. Bovendien is het personeel ook niet geïnteresseerd in jouw persoonlijke leven. Voldoet een restaurant aan deze twee criteria? Dan kan je er gaan eten.

Conclusie: Praag moet je gezien hebben. Het is wonderbaarlijk om te aanschouwen dat in Praag daadwerkelijk ELK gebouw mooi is.