Inmiddels is het drie maanden na mijn vertrek uit Bologna. Ik was aan het werk en mijn reisplannen even helemaal vergeten, maar toen begon het nieuwe jaar: de goede voornemens kwamen uit de kast en dat fantastische reisavontuur dat ik wilde hebben dit jaar haalde ik uit die stoffige kast.

Napels voor 48 euro retour; dat is goedkoper dan een retourtje Groningen met onze geliefde NS.

Natuurlijk ging ik meteen op zoek naar reisgezelschap voor dit weekend. Na een flink aantal nee's, besloot ik dat ik een sterke onafhankelijke vrouw ben: "I don't need no man" (het valt waarschijnlijk op dat dit een dubbele ontkenning is, maar zo wordt het nou eenmaal gezegd, oké) of eerder "I don't need no friend". Dus ik boekte Napels alleen.

De weken vlogen voorbij en voor ik het wist dat ik mijn glanzend zilvere tas in de trein naar Eindhoven.

In het vliegtuig zat ik naast een Italiaanse jongen en een Italiaans meisje, geen bekende van elkaar. We raakte aan de praat en al snel bleek dat ik een behoorlijke hoeveelheid moest eten, zien en eten in mijn twee dagen daar.

Het vliegtuig was geland, ik ging bijna mijn eerste snuif Napolitaanse lucht nemen, toen ik vervolgens een de praat raakte met een vriendelijke oude man uit Napels. Hij sprak alleen maar Italiaans, dus mijn hersencellen moesten aardig kraken en ik voelde me een beetje debiel gezien ik niet ontzettend goed kan antwoorden.

"Waar verblijf jij", vroeg hij. "Bij het centrale station in de buurt, echt ideaal", reageerde ik daarop. Toen kreeg ik een intens geschrokken blik. "Bij het station?! Dat is heel erg gevaarlijk voor een meisje alleen! Daar kan je echt niet heen, je moet verblijven in de buurt van mergellina, daar is het goed."

Op dat moment had ik bijna een ander hostel geboekt, maar ik besloot toch even een kijkje te nemen bij mijn eigen keuze (die stond best hoog aangeschreven namelijk). De man gaf zijn telefoon nummer in het geval dat er iets zou gebeuren en ik moest laten weten of alles goed was daar, want hij vond dit maar verontrustend.

Ik ging op weg naar mijn hostel. Dat was eigenlijk helemaal niet zo verontrustend, omdat Italianen best goed kunnen overdrijven en onderschatten dat ik zelf ook van een grote stad af kom. Mijn hostel was prima, ontzettend aardige mensen.

Wel ongemakkelijk was dat ik een gemengde kamer had geboekt (want die was goedkoper) en ik vervolgens een kamer in liep met vier slapende jongens, waarop ik als mijn lompe zelf natuurlijk meerdere dingen omstootte en de halve kamer wakker maakte. Het waren wel vriendelijke jongens bleek het. Zo heb ik in het hostel vrienden gemaakt uit Korea, Amerika, Engeland, Brazilië, Australië en Frankrijk.

De eerste dag heb ik het hele oude stadscentrum bezocht aan de hand van een kaart die ik van het Hostel had gehad. Rond een uur of drie besloot ik de oude man maar eens te bellen om aan te geven dat er niks aan hand was. Afgesproken is namelijk afgesproken.

Vervolgens door mijn gebrekkige Italiaans heb ik per ongeluk een afspraak gemaakt om koffie te gaan drinken, waarop ik een appje kreeg dat hij mij op Piazza Vitoria zou opwachten met zijn jeep: oei. Ik heb gezegd dat ik toch wel liever liep eigenlijk, zodat ik aan dit nachtmerrie scenario voor iedere ouder zou ontkomen. Of misschien toch niet?

Nadat ik door een heel fancy gedeelte van Napels had gelopen, kwam ik aan op de Piazza waar we hadden afgesproken. Het plan wijzigde: we kunnen ook wel een ijsje eten bij die zaak hier tegenover of een zaak aan het strand. Toen zat ik toch opeens in de auto. Natuurlijk hield ik mijn moeder op de hoogte ondanks die wel verwachte dat ik direct uit de rijdende auto zou springen als een of ander Rosanne Cruise actie.

Uiteindelijk bleek er niks aan de hand, de vriendelijke man kocht een ijsje voor me en reed nog een stukje om zodat ik de kustlijn kon zien. Vervolgens zette hij me bij het strand af en liep hij nog een stukje mee omdat hij naar zijn afspraak moest. In de auto kreeg ik zelfs nog een voorstel om langs te komen op zijn boot in Barcelona (yes, nieuw vakantie adres).

Na een hele lange wandeldag kwam ik aan in het hostel. Hier leerde ik vervolgens een Braziliaans meisje, een Engelse jongen en een Amerikaanse jongen tegen. Met deze clique ben ik vervolgens gaan stappen in Napels.

Mijn persoonlijke highlight in dit nachtleven was dat ik een mogelijke maffiabaas tegenkwam, die mij een verfrissend glas spa rood met citroen en munt aanbood. Waarschijnlijk om het blauw van de rode wijn, die ik eerder op de avond met de groep bij elkaar geraapte reizigers had gedronken, weg te spoelen.

Met een stabiele zes uur slaap, heb ik mijn tweede dag in Pompeï doorgebracht. Een vrolijk warm zonnetje stond op en eenmaal in Pompeï raakte ik aan de praat met een Italiaan die op een internationale school in Almere had gezeten. Deze lieve jongen gaf mij korting op de "walking tour" die ik zeker aanraad.

Ik was 17,50 kwijt voor mijn ticket naar binnen (7,50 met een ticket voor mensen onder de 24) en de wandeltour (10) met een ontzettend gezellige gids en een goede hoeveelheid interessante feitjes. In Pompeï staan er wel wegwijs bordjes, maar er staat niet wat het allemaal is waar je naar kijkt. Daarom is die wandeltour zo fantastisch.

Ik was een relaxte dag kwijt in Pompeï en dan als fantastische afsluiter van deze heerlijke trip met warm weer in Januari, ben ik uiteten gegaan in mijn eentje in het centrum van Napels. Hier kwam ik erachter dat ook bediening leuk gezelschap kan zijn.

Op maandag erg vroeg in de ochtend ben ik het vliegtuig ingestapt met een brede glimlach en een klein traantje. Hier ga ik zeker nog eens naar toe.