Openbaar vervoer geeft geen moer

In mijn laatste blog liet ik vallen dat ik best wat kilometers afleg. Dat is zeker waar; niet alleen als fantastisch improv tour-guide, maar ook in mijn dagelijks leven.

Ik liet eerder vallen dat Italianen in het zuiden hun eigen verkeersregels aanhouden; ook de bussen trekken hun eigen plan. In Rome hoor je daarom gewoon te wachten tot de bus een keer op komt dagen. De echte Romein kent geen stress, geen tijdsdruk en genieten van het zonnetje, terwijl ze 30 minuten op een bus staan te wachten, die elke 10 minuten hoort te komen. Als je het dan eenmaal in de bus hebt geschopt, is er ook nog het scenario dat de chauffeur besluit dat hij even pauze wil houden. Ik heb eens 15 min op een bus staan wachten, die 2 haltes verder reed en de chauffeur toen ineens besloot dat het genoeg was geweest. Vervolgens wees hij mij op een andere bus die ik kon pakken. Zo erg is dat dan toch niet, zou je denken: ik kon gewoon weer 13 min wachten tot deze andere bus eens een poging tot vertrek ging doen.

Het allermooiste van dit hele verhaal is, dat de buschauffeurs ook het gevoel hebben dat ze onderbetaald worden voor het werk dat ze doen. Je zou denken dat ze wellicht moeten proberen om op tijd te komen of misschien om hun rit af te maken. In plaats daarvan besluiten zij elke 2 weken tot elke maand te staken.

Goed, hoe zit het dan met het andere openbaar vervoer? Menig toerist valt op dat er eigenlijk niet veel metrolijnen zijn in Rome; in ieder geval een stuk minder dan nodig. Dit komt, omdat er elke keer een nieuwe opgraving gedaan wordt. Zo vertelde een vriendin, die ik tijdens het bovenstaande ongelukkige busritje ontmoet had, dat er zo'n 10 jaar gedaan is over de bouw van station "Pigneto". Dat komt, omdat er elke keer een nieuwe archeologische vondst gedaan wordt. De metrobouw heeft daarom ook een Archeologisch hoofd in dienst. Naar horen en zeggen heeft deze man intussen een burn-out en schiet hij al in de stress als zijn telefoon weer eens over gaat.

Ik woon gelukkig ook relatief dichtbij een metrohalte. Het is circa 13 min wandelen naar de stop op de A-metrolijn. Deze metrolijn is wel af en er komt elke 3 minuten een metro; dat is vaker dan de andere metrolijnen. Dit komt, omdat deze lijn langs de meeste toeristische plekken gaat en ook stopt bij het Vaticaan. De lijn gaat alleen niet langs mijn uni. Hierdoor moet ik overstappen en dan ook nog een stukje wandelen; lopend naar uni en met de metro naar de uni is daarom beiden circa 30 min lopen. Met zonnig weer, wat het vaak in deze prachtige stad is, pak ik de benenwagen.

De metrolijnen rijden niet tot erg laat (een uur of 23:00). Een heel positief punt is dan wel dat er nachtbussen worden ingezet vanaf dat punt, die exact de metrolijn afrijden. Deze bussen komen wel om het kwartier. Hoewel deze bussen ook niet het betrouwbaarst zijn, rijden ze een stuk vaker goed dan menig andere bus.

Ondanks het belabberde openbaar vervoer zijn er zeker wel wat pluspuntjes. Het is natuurlijk sowieso een aanrader om zo veel mogelijk te wandelen in Rome. Naast de prachtige dingen die te zien zijn, is dat goed voor de beweging en krijg je zo ook een flinke dosis vitamine D binnen.

2 maanden in 1 klap

Jeetje, wat vliegt de tijd voor bij. Intussen is het alweer 24 november en ben ik ruim over de helft van mijn tijd hier in Rome. Het is hier 19 graden en met zo'n aangenaam zonnetje op mijn gezicht, heb ik besloten om te lopen naar een cafeetje waar ik met een vriendin ga studeren. Op mijn pitstop in het Circus Maximus, waar ik nu zit, type ik even een stukje van mijn blog, want ik heb me gerealiseerd dat ik dat alles behalve bij heb gehouden.

Wat heb ik dan die afgelopen tijd allemaal gedaan? Je zou denken dat ik ontzettend druk ben geweest met het bezoeken van musea en elke bezienswaardigheid in Rome, maar niets is minder waar. 24 november en behalve mijn blog loop ik ook achter op mijn culturele activiteiten; nog steeds ben ik niet in de Sixtijnse Kapel of het Colosseum geweest. Gelukkig krijg ik dit weekend bezoek uit Nederland en kan ik dan eindelijk de toerist uithangen onder het mom "improvisatie tour-guide".

Ondanks het te kort aan culturele kennismakingen, doet dat niet af aan mijn tijd hier. De eerste paar weken tot zelfs een maand, was het enkel lang leve het feest. Omdat ik een studiootje heb in Rome, komen mijn vriendinnen hier graag bij mij over de vloer. De superdeluxe hightech disco ledverlichting en ingebouwde plafond-box blijven zeker niet ongebruikt. Heb ik dan nu een hele vunzige kamer vol met alcoholflessen? Dat zeker niet! Ik heb namelijk ook een wekelijkse schoonmaakster en voor de zachte prijs van 8,00 euro per tas doet zij zelfs mijn was.

Mijn was wordt voor mij gedaan, mijn kamer wordt voor mij schoongemaakt, wordt er dan ook nog voor mij gekookt? Niet perse, maar daarvoor heb ik Deliveroo, Ubereats en Justeat. Ja, ook het thuisbezorgen heb ik in Italië uitgevonden. Ik moet zeggen dat dit de ideale manier is om het eten te verkennen in Rome. De platforms geven namelijk de ideale manier om een potentieel goed restaurant te cyber-stalken; je kan de menukaart checken, beoordelingen lezen en zien hoever ze zich van jou vandaan bevinden. Hoewel ik natuurlijk enkel wilde bekijken wat er in de buurt zat, kreeg ik als gevolg best een beetje trek; ik bedoel ik ben ook niet van steen. Mijn bankrekening is daarom toch iets minder gelukkig met deze "ideale manier".

Ik moet zeggen dat het eten bij mij in de buurt ook fantastisch is. De bezorgdiensten zijn dus vaak niet nodig. Als ik rond de middag richting (of juist van) de uni af kom, heb ik 2 hele goede pizzeria's bij mij om de hoek. Deze zaakjes verkopen niet de typische ronde pizza die wij overal in Nederland tegenkomen; zij verkopen "Pizza al Taglio". Dit zijn stukken pizza zoals je die bij keten Sugo ook kan vinden. Je kunt zelf bepalen hoe groot het stuk moet zijn. Vervolgens warmen ze deze op, knippen ze deze door en vouwen ze er een soort pizza sandwich van. Ook is het opvallend dat ze hier pizza "rosso" (rood) en "bianco" (wit) hebben. De pizza "bianco" heeft room in plaats van tomatensaus als basis. Je kunt begrijpen dat de verleiding van pizza moeilijk te weerstaan is.

Je kunt appels niet met peren vergelijken, maar appels zijn rond en pizza is vaak ook rond; ik zie dus wel degelijk een vergelijking aankomen hier: a pizza a day keeps the doctor away en daar sta ik volledig achter.

De eerste dag alleen

's Morgens vroeg op zaterdag 18 september zijn mijn moeder en mijn zusje begonnen met de roadtrip richting huis. Dit was dus de eerste dag dat ik hier zat in mijn up, was ik eigenlijk al vrij snel niet meer zo alleen. Ik volg een Erasmus-uitwisselingsprogramma hier in Rome. Omdat er dit jaar circa 1500 uitwisselingsstudenten hier komen studeren, zijn er aan facebookgroepen en Whatsapp-groepsgesprekken niet te kort. Kleine sidenote; deze studenten komen niet allemaal 1 universiteit, maar zitten verspreid over heel veel universiteiten. Hiervan zijn La Sapienza, Tor Vegata en RomaTre de bekenste.

Dezelfde dag zette een Duits meisje een berichtje in de chat of wat mensen wilden aansluiten voor een drankje en jullie raden het al; daar zeg ik zeker geen nee tegen. We zouden met een groepje onbekende afspreken bij het Pantheon. Vanaf het Pantheon zijn we naar de buurt Trastevere gelopen, waar het stampvol zat. Met een groep van 7 hele dorstige studenten (waarbij ik mezelf extra benadruk) was er geen mogelijkheid om daar een plek te vinden. Uiteindelijk zijn we geëindigd bij een snackbar, waar ik na 2 uur rondlopen de heerlijke smaak van een wit wijntje kon proeven. Was dit het beste wijntje wat ik ooit gedronken heb? Zeer zeker niet, maar het was dorstlessend en daar ging het om.

Hoewel ik vrij moe was, kwam ik na een paar drankjes in de mood om een feestje te vieren. Een Pools en een Spaans meisje uit onze groep hadden me overtuigd om toch mee te gaan naar een feestje best ver buiten het centrum (in Cinecitta). Natuurlijk kan niets normaal gaan op zo'n avond, dus na lang zoeken naar een taxi en een ritje van circa 25 minuten, kwamen we rond 2 uur 's nachts aan op het feestje. Met groot enthousiasme en een halve liter bier in onze hand, liepen we naar het feest toe. Tot onze verbazing zagen we geen feest, maar een dicht hek te met een stuk of 100 andere studenten, smekend om naar binnen te mogen. Hier leek geen beginnen aan.

Plots na een kleine 10 minuten vragen wat er aan de hand is, ging het hek open. De menigte studenten renden als een stel losgeslagen kudde dieren naar binnen. En wat doe je in zo'n situatie? Je rent er gewoon kei hard achter aan. Waar andere studenten 2 uur in de rij hadden gestaan, stonden wij binnen 15 minuten op een festivalachtig terrein met een groot baantjes-zwembad in het midden. Een paar vodka lemon verder en dit leken meteen mijn vriendinnen voor de komende maanden te worden.

Waar ik met het Spaanse meisje minder contact heb, is mijn Poolse vriendin nu nog steeds een van mijn beste vriendinnen hier.

Geschreven op 27 oktober 2021

Rome met de auto

Ruim 3,5 jaar later en het is eens tijd dat ik dit oude stoffige blog het leven weer in blaas. Waarom? Ik ben opnieuw (zelfs langer dan) een maand alleengaand. Dit keer niet in Bologna, maar in Rome. Ook niet als au pair, maar voor mijn studie en niet met het vliegtuig, maar met de auto.

Op de hele vroege morgen van 16 september begon mijn avontuur. Met een goed humeur, een sterke drang naar cafeïne en een lange reis in het vooruitzicht, vertrokken mijn moeder, mijn zusje en ik richting het zonnige zuiden. Onze roadtrip zou ongeveer 16 uur duren met 1 tussenstop in Milaan. Het eerste stuk reden we door Duitsland, Zwitserland en natuurlijk Noord-Italië heen. Met wat file en wat tussenstops hebben we er een "kleine" 15 uur over gedaan om in Milaan te komen.

We hadden een ontzettend warm welkom met een regenbui, waar zelfs wij Nederlanders van stonden te kijken. Na een extra 20 minuten wachten in de auto, hebben we het toch maar gewaagd om uit te stappen. Met een flinke pas en eenzelfde gedachte liepen we vluchtig naar ons appartement: het was tijd voor wijn. Milaan was een korte en krachtige tussenstop; met een vlug avond-uitstapje naar de Duomo, een lekker diner, een centraal appartement en een goed ontbijt hebben we toch een beetje gevoel gekregen voor deze stad.

Er kan overigens met zekerheid gesteld worden dat het stigma "Italianen kunnen niet rijden hoe zuidelijker je komt" geen fabeltje is. Hoe dichter bij Rome je komt, hoe meer "regels" naar concepten gaan. Niet alleen worden verkeersborden als suggestie gezien, maar ook de verkeerslijnen. Op een 3-baansweg slagen Italianen erin om er een 5 en een half-baansweg van te maken. Daarnaast knallen ze minimaal 30 km te hard de weg over en geeft hun richtingswijzer rechts aan, als ze links inhalen. Maar ondanks dit, zijn we heelhuids aangekomen in Rome (en mijn moeder en mijn zusje ook weer terug).

Nu zit ik hier in mijn studiootje, 30 min wandelen vanaf het Colosseum met een wijntje. Je kan natuurlijk nooit op voorhand zeker zijn wat voor appartement je boekt als je er niet fysiek kunt kijken. Ik heb gelukkig een hele goede keuze gemaakt. Het beste van mijn appartement? Ik heb zowaar een discolicht in mijn douche en eentje boven mijn bed. Als dat geen feestje is, dan weet ik het ook niet meer.

Groetjes

Geschreven op 25 oktober 2021

Mini vakantie in Malta

Na een korte tijd in Dublin, was het nu tijd voor een volle vier dagen naar Malta en mijn tweede reisje met Julia. Wat waren we blij toen we palmbomen spotten nadat we op het vliegveld in Malta waren gearriveerd. Met de bus gingen we naar de andere kant van het eiland: Melieha, een plaatsje in de buurt van Popeye village en de blue lagoon.

Hoe ik trouwens klaagde over de bus in Dublin: in Malta is het erger. Wij zaten in een dorpje en het was maar gokken of de bus kwam.

Mellieha is een erg rustig plaatsje waarbij veel vergrijzing te zien is in zowel het toerisme als de bevolking. Voor ons was dat niet vervelend, want we pasten ons zo aan: 22:00 uur op bed met een theetje. Bovendien kwamen we helemaal 'zen' terug, maar misschien was dat ook wel de invloed van ons hippie hostel: Splendid Guest House.

Omdat de temperatuur rond de 22 graden lag, toen wij het eiland bezochten, konden wij makkelijk de hele dag zonder moeite in de zon liggen. We huurden de hele dag een bedje voor 4,50 euro aan een prachtige helder blauwe baai. In de plaatselijke supermarkt kochten we heerlijk brood, een dip en een bak fruit, zo hoefden we het strand de rest van de dag niet meer te verlaten. Twee dagen hebben we zo genoten: de eerste en de laatste dag.

In de dagen er tussen zijn we wat actiever geweest. Zo zijn we per ongeluk bij de prachtige Paradise bay geëindigd op de weg naar Popeye village, vervolgens hebben we uiteindelijk toch ook Popeye village vanaf afstand aanschouwd en hebben we door Mdina gelopen.

Mdina is de oude hoofdstad van Malta die nog volledig in de middeleeuwse stijl gebouwd is. Zelfs de stadspoorten en muur staan nog. Het plaatsje is ontzettend indrukwekkend, maar je bent er wel zo doorheen gelopen. Rond een uur of 17:30 arriveren en er dan even avondeten en het stadje doorlopen, kan makkelijk.

NB. De meeste avondeetgelegenheden zijn pas vanaf 19:00 beschikbaar.

Dag drie hebben we een boottocht gedaan naar de blue lagoon en wat grotten. Die grotten wil je zien, de boottocht is fantastisch, want ze vliegt over het water, maar de blue lagoon: zorg dat je er niet langer dan een half uur tot een uur bent. De blue lagoon heeft weinig looppaden, het is ontzettend toeristisch gemaakt en het staat VOL, maar dan ook echt VOL met mensen. Na 30 minuten werd ik er helemaal kriegel van.

Denk je dan nu eens in, dat op dit ongelofelijk toeristische stuk eiland een totaal van TWEE dixies staan voor alle bezoekers.

De algehele ervaring van Malta was super. We hebben mogen genieten van de meest fantastische risotto's, hele goede wijnen en het helderste water. Wat Julia en ik niet hebben gedaan en wel hadden moeten doen, was het bezoeken van Valletta.

Hoppe, mijn eerste Guinness

In Dublin hebben ze dezelfde bussen als in London, maar om origineel te blijven, zijn de bussen in Dublin blauw. Bovendien is het op zondagochtend maar de vraag of ze komen om je terug naar het vliegveld te brengen. Dat is jammer, want daardoor kom je steeds sterker tot de realisatie dat je niet weg wil, maar wel echt weg moet.

Ik was twee nachten en een dag in Dublin met Stéphanie. De eerste nacht zijn we maar gewoon gaan slapen: Stef was niet lekker, de volgende dag zouden we een lange dag hebben en onze vlucht had vertraging gehad. Tot zo ver het "Wow we zijn twee nachten in Dublin, dan gaan we gewoon twee keer heel goed pubcrawlen"- plan.

Dublin is wel een heerlijke stad. Heel anders dan de andere steden die ik heb bezocht. Door de moderne indeling van bijvoorbeeld de "Docklands" heeft het verrassend veel weg van Rotterdam, alleen ben je in hier omringd door mensen met een Iers accent, die op een zonnige dag met 18 graden en een scherpe frisse wind in hun korte broeken, jurkjes en hempjes uit de kast trekken.

De Guinness Storehouse tour is een ontzettende aanrader. Hoewel je zwaar wordt gehersenspoeld dat Guinness het meest fantastische drankje is dat er bestaat, leer je het wel echt waarderen. Bovendien vond ik het erg leuk om mijn eerste Guinness in the Storehouse te drinken in de Gravity Bar die uitkijkt over de stad.

Nadat we in een dag met stevig doorlopen vrijwel alle bezienswaardigheden gezien hadden, voelde Stef zich opeens totaal niet lekker. Ze keek me aan en zei: "Rosanne, ik weet niet of ik het red om vanavond mee te gaan, maar jij MOET sowieso." Dus nadat Thais eten hadden besteld, heb ik me klaar gemaakt om in m'n eentje op stap te gaan.

Ik liep de kamer uit en ging als eerst naar de bar op de hoek van de straat. Daar dronk ik 1,5 Guinness en raakte ik in gesprek met wat locals. Vervolgens ging ik in mijn eentje door. Ik liep een stuk over straat en kwam dit maal langs een club. Er kwam net een groepje mensen naar buiten en ik vroeg of het leuk was daar binnen. Deze mensen bleken mijn vrienden voor de rest van de avond te zijn.

Ze voegden zich bij mijn kroegentocht, dus in slechts 5 minuten was mijn groep verzesvoudigd! Van twerken in een Latino club, naar nummers aanvragen bij een live muzikant, tot dansen en knuffelen alsof je elkaar al honderd jaar kent met nog meer vreemden op het nummer "wonderwall" van Oasis. Hoewel de kroegentocht zou eindigen in de enige echte Temple Bar in het uitgaansgebied Temple bar, ben ik toch om 05:00 uur 's morgens geëindigd bij de McDonalds, terwijl ik probeerde uit te zoeken hoe de myTaxi app werkte.

Toen ik uiteindelijk rond 05:45 uur in bed stapte, kon ik na een stabiel uurtje slaap weer opstaan om richting het vliegveld te gaan.

Ondanks de hele korte tijd dat ik in Dublin ben geweest, had ik dit zeker ook niet willen missen. Wat een gezelligheid, wat een stad, wat een mensen.

Praag begon erg vaag

De reis naar Praag had ik gewonnen via vakantieveilingen. Hoewel onze vlucht, hotel en het ontbijt al geregeld waren, kwamen Stéphanie en ik volledig in de war aan. We hadden er namelijk nooit bij stil gestaan dat ze in Tsjechië een hele andere valuta hebben en een pittig onbegrijpelijke taal spreken.

Via google maps en een belletje naar het hotel hebben we de juiste bus en metro kunnen achterhalen. We hadden een kaartje voor drie dagen onbeperkt reizen. Achteraf zijn we nooit gecontroleerd, dus echte waaghalzen zouden kunnen proberen zwart te rijden.

Aangekomen in ons hotel, hadden we best een trek gekregen (we arriveerden rond een uur of 7 's avonds) . Tripadvisor gaf ons wat restaurant tips en we filterden er een aantal uit die slechts op 700 meter afstand zaten. Geen probleem zou je denken, dat lopen we makkelijk! Niets was minder waar, ik heb nog nooit zo veel doodsangsten in 700 meter gehad.

De tocht was prima tot we arriveerde bij een heuvel, die naar een park leidde. Ik houd niet van bos en niet van donker en dat samen maakt me al helemaal spastisch: kortom Stéphanie schaamde zich kapot voor me.

Met de zwarte sleutelhanger van de hotelkamer in mijn hand, liepen we de heuvel op. Verbaasd waren we wel, toen googlemaps ons naar een trappenstelsel van de heuvel af stuurde. Toen begon mijn hoogtevrees op te spelen. Langzaam maar zeker dwaalden we meer en meer af tot we op een punt kwamen, waar je in films altijd verkracht en vermoord wordt en niemand je kan helpen. Ook Stéphanie kreeg het nu benauwd.

We naderde een donker treinspoor. Daar hoefde we toch zeker niet overheen? We wilde echt niet weer helemaal terug naar boven. Gelukkig niet: we hoefden alleen maar een pikke donker tunneltje onder het spoor door, waar ook nog eens mannenkleren voor gegooid waren.

We zijn er heelhuids doorheen gekomen en hebben vervolgens de lekkerste goulash ooit gegeten.

Na het eten, hebben we de metro naar het centrum gepakt: het was tijd voor een kroegentocht. We gingen van bar naar bar en toen heeft een student ons naar een club gebracht. Hier waren mannen vermoedelijk een vrijgezellen feest aan het houden en Stef en ik zagen in dat ons maar een ding te doen stond: we moesten ze van hun toffe accessoires strippen. Zodoende huppelden we binnen enkele seconden met piemelpetten, kattenoortjes, zonnebrillen en kettingen de Praagse club door. Op een gegeven moment was het genoeg, ze beroofden ons terug. Toen zijn we maar naar het hotel terug gegaan.

Het was nog een aardig stuk lopen naar ons hotel. De volgende dag kwamen we er echter achter dat uber een veelgebruikt fenomeen in Praag en dat je daar niet alleen contant voor kan betalen, maar dat het het ook mega goedkoop is. Je betaalt ongeveer 5 euro voor een taxirit van 20 minuten.

Toen we de volgende dag in het centrum arriveerden, bleek het dat we allerlei bezienswaardigheden zonder er erg in te hebben, voorbij waren gelopen de vorige nacht.

Nadat we al een tijdje rond hadden gelopen, probeerden we stiekem mee te luisteren met een Engelse tour. Dat hadden we blijkbaar niet erg subtiel gedaan, want we werden er meteen bij geroepen: het was een gratis tour op basis van fooi. Hier hebben we Bruce en Richard ontmoet, ons reisgezelschap voor de rest van de dag.

We hebben in Praag bier gedronken, super lekker gegeten en van prachtig uitzicht genoten. Leuk om te weten trouwens: een echte Tsjech betaald nooit meer dan 45-50 cz voor zijn bier. Bovendien is het personeel ook niet geïnteresseerd in jouw persoonlijke leven. Voldoet een restaurant aan deze twee criteria? Dan kan je er gaan eten.

Conclusie: Praag moet je gezien hebben. Het is wonderbaarlijk om te aanschouwen dat in Praag daadwerkelijk ELK gebouw mooi is.

Rome met KLM

Vanaf mijn reis naar Napels wilde ik eigenlijk ieder maand een andere stad bezoeken. Het was nu Februari, dus tijd voor een tripje.

Julia was mijn reisgenoot voor dit tripje naar Rome. Grappig was dat KLM de goedkoopste maatschappij was voor dit weekend en dat vond ik dikke prima. Ik was helemaal klaar om KLM voor op zijn minst dertig euro uit te buiten aan de gratis versnaperingen en drankjes; eens een gierige Nederlander, altijd een gierige Nederlander. Het is me niet gelukt.

Julia en ik hadden een hostel geboekt: the RomeHello, zonder enige recensies, maar het zag er toch zo fantastisch uit. Het bleek ook helemaal niet zo gek dat het geen recensies had; het was namelijk helemaal nieuw en twee weken voor onze aankomst pas geopend.

We sliepen in een ruime kamer met vier stevige stapelbedden en een mooie nieuwe badkamer. Na een goede nachtrust zouden we zaterdag ochtend naar het vaticaan gaan met een tussenstop bij de trevi fontein, omdat ons metro kaartje toch twee uur geldig was.

Nadat we de trevi fontein met een afhaalontbijt een tijdje hadden aanschouwd, liepen we terug naar het metrostation. Gek genoeg gingen de poortjes niet open, want het metrokaartje was inderdaad twee uur geldig voor busritten, maar voor de metro maar een keer. Toen wist ik het, dit was mijn moment om eens een keer charmant te zijn: met knipperende ogen en een zielige meisjes stem, heeft de vriendelijke man ons toch de metro poortjes doorgelaten.

We kwamen aan in het Vaticaan, maar dat was op zaterdag rond een uur of tien zo druk, dat we direct weer zijn omgekeerd. We zijn de stad gaan bekijken; van Piazza del Popolo tot de Engelenburcht.

Een au pair vriendin van mij uit Bologna, was nu au pair in Rome. We zijn met haar gaan lunchen en vervolgens verder de stad in gegaan. Een au pair die zij kende, heeft zich ook bij ons aangesloten en met een paar keer knipperen waren we een vriendinnengroep van vier alsof we nooit anders hadden gedaan.

TIP: de suikertaart geeft met zonsondergang een prachtig uitzicht

We hadden een laat, maar lekker diner in Trastevere: een heel gezellig stukje vol met restaurantjes. We zijn niet al te lang gebleven, omdat we de dag erna nog veel te bekijken hadden.

Het bleek dat we de dag erna voornamelijk winkels te bekijken hadden. Het was namelijk ontzettend rot weer en daarom zijn we als een soort "yes-man"s gaan shoppen, alles was prima, alles was leuk, alles was ja.

Zo zijn we ook terecht gekomen het restaurant "il barroccio", waar de "propper" ons makkelijk naar binnen lokte met een belofte van gratis limoncello, gratis champagne en ~last but not least~ gratis tiramisu door Julia haar fantastische onderhandelingsstrategie. Eigenlijk lag het niet aan onze "yes-man" dag, maar eerder aan het fantastische aanbod.

Onze laatste dag zijn we naar het Vaticaan geweest, waar ik na zo'n 400 traptrede bovenop de St. Pieter basiliek stond. Zonder er over na te denken gooide ik vermoeiend, hijgend en puffend uit dat het wel echt verdomd veel traptreden waren. Sindsdien ben ik erg bang voor wisselende weersomstandigheden en druk verkeer, want ik het lijkt me niet dat je ongestraft tussen koepels van de heiligste kerk van heel Rome kan schelden.

Vervolgens zijn we de stad nog eens doorgelopen en hebben we onze laatste blikken geworpen aan Rome voor we in het vliegtuig zouden stappen.