IJsjes en pizza's in Napoli

Inmiddels is het drie maanden na mijn vertrek uit Bologna. Ik was aan het werk en mijn reisplannen even helemaal vergeten, maar toen begon het nieuwe jaar: de goede voornemens kwamen uit de kast en dat fantastische reisavontuur dat ik wilde hebben dit jaar haalde ik uit die stoffige kast.

Napels voor 48 euro retour; dat is goedkoper dan een retourtje Groningen met onze geliefde NS.

Natuurlijk ging ik meteen op zoek naar reisgezelschap voor dit weekend. Na een flink aantal nee's, besloot ik dat ik een sterke onafhankelijke vrouw ben: "I don't need no man" (het valt waarschijnlijk op dat dit een dubbele ontkenning is, maar zo wordt het nou eenmaal gezegd, oké) of eerder "I don't need no friend". Dus ik boekte Napels alleen.

De weken vlogen voorbij en voor ik het wist dat ik mijn glanzend zilvere tas in de trein naar Eindhoven.

In het vliegtuig zat ik naast een Italiaanse jongen en een Italiaans meisje, geen bekende van elkaar. We raakte aan de praat en al snel bleek dat ik een behoorlijke hoeveelheid moest eten, zien en eten in mijn twee dagen daar.

Het vliegtuig was geland, ik ging bijna mijn eerste snuif Napolitaanse lucht nemen, toen ik vervolgens een de praat raakte met een vriendelijke oude man uit Napels. Hij sprak alleen maar Italiaans, dus mijn hersencellen moesten aardig kraken en ik voelde me een beetje debiel gezien ik niet ontzettend goed kan antwoorden.

"Waar verblijf jij", vroeg hij. "Bij het centrale station in de buurt, echt ideaal", reageerde ik daarop. Toen kreeg ik een intens geschrokken blik. "Bij het station?! Dat is heel erg gevaarlijk voor een meisje alleen! Daar kan je echt niet heen, je moet verblijven in de buurt van mergellina, daar is het goed."

Op dat moment had ik bijna een ander hostel geboekt, maar ik besloot toch even een kijkje te nemen bij mijn eigen keuze (die stond best hoog aangeschreven namelijk). De man gaf zijn telefoon nummer in het geval dat er iets zou gebeuren en ik moest laten weten of alles goed was daar, want hij vond dit maar verontrustend.

Ik ging op weg naar mijn hostel. Dat was eigenlijk helemaal niet zo verontrustend, omdat Italianen best goed kunnen overdrijven en onderschatten dat ik zelf ook van een grote stad af kom. Mijn hostel was prima, ontzettend aardige mensen.

Wel ongemakkelijk was dat ik een gemengde kamer had geboekt (want die was goedkoper) en ik vervolgens een kamer in liep met vier slapende jongens, waarop ik als mijn lompe zelf natuurlijk meerdere dingen omstootte en de halve kamer wakker maakte. Het waren wel vriendelijke jongens bleek het. Zo heb ik in het hostel vrienden gemaakt uit Korea, Amerika, Engeland, Brazilië, Australië en Frankrijk.

De eerste dag heb ik het hele oude stadscentrum bezocht aan de hand van een kaart die ik van het Hostel had gehad. Rond een uur of drie besloot ik de oude man maar eens te bellen om aan te geven dat er niks aan hand was. Afgesproken is namelijk afgesproken.

Vervolgens door mijn gebrekkige Italiaans heb ik per ongeluk een afspraak gemaakt om koffie te gaan drinken, waarop ik een appje kreeg dat hij mij op Piazza Vitoria zou opwachten met zijn jeep: oei. Ik heb gezegd dat ik toch wel liever liep eigenlijk, zodat ik aan dit nachtmerrie scenario voor iedere ouder zou ontkomen. Of misschien toch niet?

Nadat ik door een heel fancy gedeelte van Napels had gelopen, kwam ik aan op de Piazza waar we hadden afgesproken. Het plan wijzigde: we kunnen ook wel een ijsje eten bij die zaak hier tegenover of een zaak aan het strand. Toen zat ik toch opeens in de auto. Natuurlijk hield ik mijn moeder op de hoogte ondanks die wel verwachte dat ik direct uit de rijdende auto zou springen als een of ander Rosanne Cruise actie.

Uiteindelijk bleek er niks aan de hand, de vriendelijke man kocht een ijsje voor me en reed nog een stukje om zodat ik de kustlijn kon zien. Vervolgens zette hij me bij het strand af en liep hij nog een stukje mee omdat hij naar zijn afspraak moest. In de auto kreeg ik zelfs nog een voorstel om langs te komen op zijn boot in Barcelona (yes, nieuw vakantie adres).

Na een hele lange wandeldag kwam ik aan in het hostel. Hier leerde ik vervolgens een Braziliaans meisje, een Engelse jongen en een Amerikaanse jongen tegen. Met deze clique ben ik vervolgens gaan stappen in Napels.

Mijn persoonlijke highlight in dit nachtleven was dat ik een mogelijke maffiabaas tegenkwam, die mij een verfrissend glas spa rood met citroen en munt aanbood. Waarschijnlijk om het blauw van de rode wijn, die ik eerder op de avond met de groep bij elkaar geraapte reizigers had gedronken, weg te spoelen.

Met een stabiele zes uur slaap, heb ik mijn tweede dag in Pompeï doorgebracht. Een vrolijk warm zonnetje stond op en eenmaal in Pompeï raakte ik aan de praat met een Italiaan die op een internationale school in Almere had gezeten. Deze lieve jongen gaf mij korting op de "walking tour" die ik zeker aanraad.

Ik was 17,50 kwijt voor mijn ticket naar binnen (7,50 met een ticket voor mensen onder de 24) en de wandeltour (10) met een ontzettend gezellige gids en een goede hoeveelheid interessante feitjes. In Pompeï staan er wel wegwijs bordjes, maar er staat niet wat het allemaal is waar je naar kijkt. Daarom is die wandeltour zo fantastisch.

Ik was een relaxte dag kwijt in Pompeï en dan als fantastische afsluiter van deze heerlijke trip met warm weer in Januari, ben ik uiteten gegaan in mijn eentje in het centrum van Napels. Hier kwam ik erachter dat ook bediening leuk gezelschap kan zijn.

Op maandag erg vroeg in de ochtend ben ik het vliegtuig ingestapt met een brede glimlach en een klein traantje. Hier ga ik zeker nog eens naar toe.

Schaakmat

Mijn avontuur is over, finished, finito.

Wat dan? Hoe dan? Krijg ik mijn geld terug?

Laat ik bij het begin beginnen. Ik had een fantastisch gezin met fantastische kansen en een heerlijke tijd in Bologna. Maar wat ging er dan mis?

Allereerst was de match met mijn gezin niet zo goed. Het zijn hele aardige mensen, maar naar mijn idee niet volledig eerlijk naar mij toe. Zo werd bijvoorbeeld in eerste instantie gezegd dat iets geen probleem was en achteraf hoorde ik dan dat dat het wel was.

Bovendien was de moeder bijvoorbeeld heel ordelijk en ik heel chaotisch. Dit botste al op de manier waarop de sokken van haar dochtertje aandeed.

Ten tweede en dan ook de meest belangrijke reden, voelde ik mij heel ongemakkelijk in het huis. Aan de ene kant, omdat ik bijvoorbeeld van hun boodschappen moest leven en hun licht en water moest gebruiken, maar aan de andere kant ook vanwege het nu volgende voorval:

In mijn weekend naar Florence (nadat ik twee weken bij het gezin was) was het meisje erg moe na een hele slechte nachtrust (6 uur ). Het gedrag dat dit meisje naar een nieuw persoon als ik vertoonde was dat zij absoluut niets met mij wilde doen. Echter vond ik dat nogal bezwarend, ik kon moeilijk weglopen van mijn baan. Na anderhalf uur dingen te hebben voorgesteld met een glimlach en een hoog stemmetje, had ik nog steeds geen resultaat.

Hierop heeft de moeder mij vrij gegeven en kreeg ik vervolgens een preek over hoe haar dochtertje haar best doet en ze het idee had dat ik niet mijn best deed. Vervolgens kwamen er op een subtiele wijze ook dingen naar boven dat zij (hoewel ik hier gewoon toestemming voor had gevraagd) liever niet had dat ik vaker dan twee keer per week uit ging.

Op dat moment was ik er helemaal klaar mee: waar kwam dit opeens vandaan?

Gelukkig had ik de dag erna (terug in Bologna) een heel goed gesprek met de moeder, waarin wij samen alles op alles zouden zetten om dit te laten werken. Ik had er weer zin in.

Jammer genoeg, voelde ik me daarna heel ongemakkelijk en heel bezwaard bij ieder klein foutje dat ik maakte. Dit is niet prettig als het jouw woonplaats moet zijn voor de komende tien maanden.

Ten derde vind ik het misschien ook niet fantastisch meer om met modder te spelen en is het misschien maar beter zo.

Goed. Toen afgelopen dinsdag een prachtige kans voordeed om te vertellen dat ik misschien toch liever wilde stoppen, heb ik die gegrepen. Alleen wilde ik het subtieler brengen dan: "ik vind jou en jouw kind kut, dus ik wil stoppen". Daarom heb ik ervoor gekozen om te zeggen: "ik vind het jammer hoe mijn band met jouw dochtertje nu is en ik heb heel veel heimwee, dus ik ga liever weg."

Dus, terwijl mijn werkgeefster vroeg hoe ik vond dat het ging, zei ik het bovenstaande. Waarop zei vroeg: wanneer wilde je mij dat gaan vertellen dan? Waarop ik reageerde dat ik het bezoek van mijn moeder wilde afwachten. "Oh maar ik was eigenlijk ook al opzoek naar een andere au pair". Sorry? Wat? Wanneer zou zij mij dit gaan vertellen dan? Oke, goed, jammer.

Ondanks ik in eerste instantie mijn maand zou afmaken, leek het mijn werkgeefster toch beter als ik zaterdag meteen met mijn moeder mee vloog en omdat zij een weekend weggingen, was het beter als ik dan vrijdag al bij mijn moeder sliep. Gek vond ik wel dat ik toen toch opeens donderdag al weg moest.

Helaas geen tijd gehad om iets nieuws te vinden in Bologna, maar wel heerlijke dagen met mijn moeder doorgebracht (er kwamen omhangbare wijnglazen in voor).

Wat is mijn plan dan nu? Ik ga nu fulltime werken in Rotterdam, sparen voor volgend jaar en dan vanaf hier maar zo nu en dan een stedentripje maken.

Dank jullie hartelijk voor het lezen van mijn blogs.

Een maand alleengaand

Ken ik me ff een partijtje lekker rijmen?

Allereerst heb ik in deze twee weken van absolute stilte een canolo gegeten, want ik ben Italië dus dat moet. Ja, het was fantastisch.

Verder ben ik erachter gekomen dat vrij aangeschoten Rosanne het leuk vindt om met Afrikaanse straatverkopers te chillen. Dat noemen ze hier gevaarlijk, maar het heeft mij al twee gratis armbandjes opgeleverd.

Nu weet ik dat je een gegeven paard niet in de bek mag kijken, maar of ik nou echt zo blij ben met tutti due (Italiaans voor alle twee) weet ik niet. Waarom? Da zalk is ff vertellen joh.

Ik weet niet of jullie weten van de geluksbandjes: dat zijn schattige, gekleurde bandjes die overgaan in één kleur aan het uiteinde. Die kleur aan het uiteinde betekent iets. Zo is groen vriendschap, blauw ook iets en rood is liefde. Degene die het bandje omknoopt, legt een wens vast in deze dergelijke knoop. Een wens die uitkomt als het bandje afvalt.

En ondanks ik tegen deze vriendelijke vent bleef zeggen dat we vrienden waren, heeft hij toch mooi een rood bandje omgeknoopt en mij vervolgens zijn vriendin genoemd. Lekker is dat, ik weet helemaal niet of ik al klaar ben voor de "once you go black, you never go back" ervaring.

Om het alcoholgebruik te verdedigen: ook barmannen vinden mij leuk hier.

Ik volg ondertussen ook een cursus Italiaans, ofwel "ho un corso per imparare d'Italiano". Deze duurt vier weken waarvan er twee voorbij zijn. Ik kan al een beetje spreken en verstaan gaat al helemaal goed, ma non perfettamente.

Tot slot ben ik erachter, nadat ik vandaag beklommen, geslagen en gebeten ben, dat ik dit werk toch niet zo leuk vind. Daarom ben ik nu opzoek naar ander werk in Bologna of Rotterdam. Ik maak in ieder geval deze maand af en tegen die tijd zie ik wel waar ik terecht kom.

Betekent dit een einde aan mijn blogposts? Haha, natuurlijk niet, jammer joh. Of ik nu in Nederland of Bologna zit: ik blijf op avontuur gaan dit jaar, want dat was mijn doel.

Groetjes en pizza's.

Florence en een beetje meer

Welkom bij reeds een andere blogpost over mijn leven in Italië, want verassing, daar leef ik nu.

Bologna begint steeds meer als een thuis te voelen. Ik ken de staten, ik ken mijn barren: meliefje ik bender, alleen dan niet op de o zo bekende oude binnenweg in Rotterdam, maar op de via Zamboni aansluitend aan piazza Giusseppe Verdi.

Echter was ik dit weekend niet in deze studentenstraat, ik was in Florence met mijn gastfamilie. Een fantastische stad, zie mijn artistieke en totaal niet standaard foto's.

Leuk verhaal uit Florence:

Na wederom een hele lange wandeling van ongeveer 10 km heb ik gedurfd om als een toerist een kerk binnen te gaan, hopend dat ik niet zoals de laatste keer dat ik zo'n poging deed, een ceremonie zou binnenlopen.

(Ja, zwaar opgemaakt ,in een broek en dan vervolgens jezelf proberen te redden met kruisjes slaan en de kerk heel stil uit te "moonwalken")

Helaas ging het deze keer ook niet fantastisch, want ik heb mogelijk iets gestolen: sorry God.

Hoe dan, vraag je? Dat zal ik eens even vertellen.

Er was een tafel met dingetjes die je (neem ik aan) kon kopen, want er zaten prijskaartjes aan. Echter stond er niemand achter de toonbank. Er was wel een pot waar men geld in kon doen met een briefje dat Italiaanse tekst bevatte. Plots vond ik een schattig armbandje, maar zonder prijslabel.

Dus toen heb ik maar een euro in de onbekende pot gedaan, niet wetende wat de waarde van het bandje was en of het de juiste handeling was.

Dat was mijn verhaal.

Wisten jullie trouwens dat Italiaans eten vet lekker is? Ik wel hoor en ik word niet teleurgesteld. Wel grappig: ik at vanavond een Italiaanse afbakpizza, en ik kan zeggen dat onze dr. Oetker er niet aan onderdoet.

Aan ieder geratel op mijn blog zit ook een jammer puntje: ik krijg niet echt een band met mijn vier jarige, schattige monstertje. Dus wie weet, zien jullie me wel mega snel terug.

Laten we hopen dat mijn misschien gestolen bandje geluk brengt.

Aju

Iedere dag een bakkie pleur

Het is mijn 3e dag hier en het voelt alsof ik er al maanden zit. Ik heb een taalcursus in het vooruitzicht en sinds ik gemiddeld 10 km per dag loop, kenik het stadscentrum ook al aardig. Bovendien beginnen de Italiaanse caffeïne boosts me gewoon te worden, wat toch echt wel een teken van inburgering is.

Het hoogtepunt van vandaag: ik heb een pizza zaak gevonden waar ze voor 4 euro pizza verkopen.

Daarnaast is de Brandy Melville hier ook echt fantastisch. Ik ben dus een trui rijker.

Hoewel deze dag echt heerlijk begon en ik hier nog wel maanden kan blijven, heb ik wel mijn eerste troost eten opgegeten. Meisjes van 4 zijn heel schattig, maar zeker niet de makkelijkste.

Is het even mooi dat ik hier niet ben om een zeikverhaal op te hangen? Ik ben in een top stad met top mensen en top voedsel. Mag ik nog wat langer blijven alsjeblieft? Ja hoor, 10,5 maanden.

Opgepleurd en aangekomen

Na een aantal emotionele breakdowns afgelopen week, omdat ik eigenlijk toch wel een gevoelig ding ben en mensen ga missen enzo, ben ik toch op dat vliegtuig gestapt.

2 uur vliegen en daar was ik dan, terwijl ik verscheidene scenario's aan het indenken was hoe ongemakkelijk deze eerste ontmoeting met mensen waarmee ik slechts geskyped had kon zijn, liep ik richting mijn host ouders. Geen enkele klopte echt, want ongemakkelijk was het totaal niet.

Ofwel: mijn host ouders kennen lekker lullen.

Inmiddels is mijn koffer uitgepakt, mijn maag gevuld en zit ik in een onbekend huis in Bologna.

Ik zie wel.

Arrivederci

Waar ga je heen dan?

Ik heb nu mijn examens afgerond en onder de voorwaarde dat ik slaag, mag ik naar *tromgeroffel* Bologna!

Nou wisten al aardig wat mensen dat, want ook mijn moeder was er heel enthousiast over en deelde het meteen op facebook.

Maar goed: ik mag dus naar Bologna voor 11 maanden (september-augustus) als au pair.

Het zou wel echt een tegenvaller zijn als ik nu opeens zak en thuis moet blijven. Maar dan heb ik mij in ieder geval vermaakt in de trein, want daar ben ik dit hele verhaal aan het schrijven.

Doei

Welkom op mijn Reislog!

Vroeger toen ik nog een kleiner meisje was dan ik nu ben (ondanks dat ben ik toch gemiddeld lang), zag ik vaak films, waarin meiden die iets ouder waren dan ik, iedere dag in hun dagboek schreven. Iedere keer opnieuw dacht ik: wow, dat wil ik ook doen. 

Dan begon ik weer in een of ander boekje dat ik dan onder mijn bed verstopte, want wat nou als mijn moeder toch mijn diepste geheimen zou lezen? Dan zou ze weten wat voor boterham ik iedere dag at en dat ik mijn pen liet vallen midden in de klas, heel ongemakkelijk dus. 

Na een dag of vijf stopte ik dan maar weer, want om nou keer op keer op te schrijven: 

"lief dagboek, 

vandaag was niet zo bijzonder, maar mijn witte boterham met pindakaas en suiker was wel heel lekker! 

Liefs Rosanne xx" 

was ook weer zo saai. 

Maar nú heb ik daadwerkelijk een avontuur, een uitdaging en niet helemaal een doel, maar dat komt nog wel ergens tussendoor. 

Dus jullie begrijpen wat dat betekent: nog een poging tot het bijhouden van een dag/week/maandboek, waarin ik dit keer al mijn diepste ongemakkelijke geheimen met degene die dit überhaupt wil lezen, zal delen. En ja, dat betekent dat diegene weet wat ik op dagelijkse basis eet. Hetgeen dat mijn moeder toen ik 9 was dus echt niet mocht weten. 

Concluderend: ga lekker zitten, lees of lees het niet en we zullen zien of dit een trieste tevergeefse poging is tot het boeien van mensen met mijn leven. 

Groetjes, 

Rosanne